Tido Gideonse

De onderstaande tekst is een samenvatting van een interview met Tido Gideonse dat door Maurits Schmidt is gemaakt, als een voorlopige biografie. Later zal de tekst van het interview door Maurits verder worden uitgewerkt.

Tido Gideonse (79), beroepsfotograaf, begon zijn fotografenleven als volontair bij de Haagse hoffotograaf Willy Schurman (1904-1986). Mijn vader adviseerde me in de fotojournalistiek te gaan: dan kon je jezelf overal verkopen, zat je niet aan een taal vast. Ben ik hem nog steeds dankbaar voor. Na de dienstplicht heb ik avond-fotovakschool gehaald. Niemand vroeg me ooit naar dat diploma. Ik kon bij De Telegraaf aan de slag. Na De Telegraaf ben ik al gauw, na een jaar of drie, naar fotobureau Stokvis gegaan. Bij De Telegraaf moest ik met een misdaadjournalist mee, een vrouw fotograferen die helemaal niet gefotografeerd wilde worden. Tja, collega Anton Veldkamp, neut, brutaal, slordig, was daar goed in, maar ik ging weg. Na Stokvis ben ik voor mezelf begonnen, begin jaren zestig. Als zelfstandige moest ik voor de VVV in Amsterdam foto’s maken van tulpen. Voor Henk van der Meijden, schnabbelaar toch ook, heb ik veel geklust.
Ik hield niet van voetbal, maar heb toch Ajax-Benfica gefotografeerd. Ik werd er bang van het publiek, m’n lichaam trilde, ging na de pauze weg. Maar met een foto van Cruijff die gepest werd door een over zijn rug krabbende Portugese speler. Cruijff bleef lachen. Die foto hebben ze nooit gebruikt. Ik weet niet of die nog in mijn archief zit. Cruijff met zijn Porsche heb ik over de hele wereld verkocht. Maar voetbalfoto’s, ik had er geen zin in. Voor Henk deed ik Wim Kan, Jenny Arean, werkte voor bijlagen van het AD, De Limburger. Mode, had ik een bloedhekel aan. Maar kindermode vond ik leuk. In een circus. Goed verkocht overal.
In de Handboogsteeg had ik kort een studio. Werkte voor FEM, Financieel Economisch Magazine. Minister Witteveen, stijve figuur. Zijn vrouw had een hondje. Of ik dat mocht fotograferen, op een zaterdag. Kreeg ik hem voetballend met zijn kinderen. Dat vond ik nou leuk. Later, met Henk van der Meijden, Liz Taylor, net aan haar keel geopereerd. Richard Burton was er ook, bezig met opnamen voor Checkpoint Charlie. Wereldwijd verkocht. Het hoort nog in het kaartenbakje te zitten dat jij hier bij het archief hebt. Ze horen op naam te staan.
Het AD vroeg me een keer mee naar Spanje, voor iets met overwinteraars. Wat moest ik nou fotograferen, mensen aan een tafeltje? Ik liet met ketjap zwart gemaakte kippen en wijn aanrukken bij het zwembad: vrij consumeren. Fles voor wie gaat zwemmen. Die foto hebben ze over twee pagina’s gebracht. Voor vijftien gulden, standaard. Ik dacht: ik vraag het dubbele. Kreeg ik twee maanden geen werk. Maar ze hadden me toch nodig voor de moeilijke klussen, dus kwamen ze terug. Je moet altijd wat bedenken. Kindermishandeling? Heb ik mijn eigen vrouw en dochter model voor laten staan, met ruzie over een lolly.
Nadat Ina van Faassen in drie dagen bij drie fotosessies drie keer tegen me had gezegd ‘prettig met u kennis te maken’, had ik er geen zin meer in. Met mij ging het net zo als in het bedrijfsleven: op zekere leeftijd moet je weer een sprong maken. Toen heb ik me toegelegd op diafotografie. Dat was nog niet zo in zwang. Daarna, tegen m’n veertigste, ben ik helemaal gestopt met beroepsfotografie.